Bootcamp dag 2

Daar gaan we dan, op naar dag 2 van de bootcamp!

De nacht was een klein beetje lastig voor mij. Ik had nogal last van mijn buikje. Te veel snoepjes zei mam. Mijn buikje maakte allemaal gekke geluiden en ook moest ik windjes laten. Daar waren pap en mam niet zo blij mee, ze zeiden dat ik stonk. Ze moesten hun eigen windjes eens ruiken!

Ik was ook al heel vroeg wakker, half 7, want ik moest echt heel dringend naar buiten. Dat luchte wel op. We probeerden nog even te slapen maar ik kon mijn draai niet meer vinden dus mam is bij mij komen zitten. 

Ineens fluisterde mam dat ik heel stil moest zijn en ze riep zachtjes pap. Er liep iets buiten. We mochten niet bewegen van mam. Maar ze was heel blij dat voelde ik. Dus ik hield me stil voor mam. En pap deed ook goed zijn best hoor. Later vertelde mam dat het reeën waren die langs ons huisje liepen. 

Tijd om te gaan. Ik wist deze keer al waar we waren en mocht weer als eerste naar binnen. Dat ging zonder probleem. Maar toen de andere honden binnen kwamen, vond ik dat even lastig. Ik kon het niet laten om mezelf te laten horen. Niet lang hoor want ik kon mij al beter beheersen.

We begonnen met wat herhalingen van gister. Dit kon ik al best goed. We hadden veel op leave it geoefend gister tijdens de wandeling dus dat lukte ook steeds beter. Belangrijk zei de mevrouw want vandaag kregen we prikkel les.

De mevrouw ging allemaal gekke geluidjes maken, ik vond het prima. Dat doen mijn mensen thuis ook zo vaak. Toen ging ze ook nog poesjes nadoen. Alleen dat vonden een paar andere honden niet zo leuk, die gingen hard blaffen. Daar schrok ik zo van dat ik hard ging terug blaffen. Pap zei wel nee maar het lukte mij echt niet om te stoppen. Daar was mam weer met de waterspuit, 2x 3x bah! Maar het hielp wel. 

En toen kwam de mevrouw langs met een hele vreemde hond. Die kende ik eigenlijk wel want mijn zusje Nirka had er ook zo een gehad. Een grote honden knuffel. Ik deed het heel goed! Ik negeerde de knuffel en zelfs de mevrouw.

Speeltijd! Ging dat even mis! Pap en ik mochten spelen met mijn touw. Maar mijn koppie zat zo vol dat ik niet meer wilde loslaten en zo gefixeerd was op het touw dat ik heel hard tegen pap opsprong. De mevrouw kwam ons helpen. Even spelen, duidelijk los, touw onder pap zijn kin maar ik kreeg in plaats van het touw wat wat lekkers. Oke, dit was dus de bedoeling. Nog eens, touw spelen, los, touw onder pap zijn kin en voertje. Yesss dat ging al veel beter! Soms moet het even klikken in mijn koppie.  

De mevrouw legde iets uit over signalen, hoe je kon zien als wij spanning hebben en wanneer we ontspannen zijn. De mensen leerden zien of wij geaaid wilden worden. Bijna geen van de honden wilden geaaid worden maar ik wel hoor! Ik hou van aaitjes. Wel even de spanning uitschudden. De mevrouw kwam ook nog langs de andere honden om te vragen of ze mocht aaien. Ze kwam mij koekjes geven die ze over het hek gooide. Die wilde ik wel! En ik heb niet naar haar geblaft, goed he?

Weer tijd om te gaan. Dacht ik. Want pap liep met mij naar de auto. Maar nee hè, niet wéér! Ik moest weer alleen in de auto blijven terwijl mam en pap binnen waren. 

(Een stukje theorie met uitleg en filmpjes over honden signalen herkennen en ruimte om vragen te stellen). 

Daar was pap gelukkig weer. Ik mocht uit de auto maar in plaats van naar binnen ging ik met pap een rondje in het bos wandelen. Ik denk dat pap een beetje moe was want hij was deze keer niet zo duidelijk. Hij gaf niet zo goed aan wat hij van mij wilde dus ik deed mijn eigen ding. Dat was voor pap moeilijk maar ja, ik begreep hem niet zo goed nu. Pap heeft het soms ook lastig, net als ik.

Terug bij de auto liet pap mij weer alleen! Gelukkig niet voor lang. 

Deze keer gingen we niet naar de leshal maar naar het veld. Alleen zat mijn hoofd nog erg vol en liepen deze keer meer honden tegelijk naar het veld. Ik kon mezelf weer niet beheersen dus blafte heel hard en luisterde niet meer wat pap zei. Toen gooide de mevrouw een rammelding naar mij toe. Ik schrok maar was meteen weer alert. Nu kon ik pap weer horen. 

Bij het veld was het ook even lastig want iedereen ging weer een plekje zoeken, veel honden blaften en ik zag en hoorde te veel. Dus weer blaffen. Deze keer gooide mam het rammelding voor me neer. Dat hielp na de 2e keer. Ook gooide een mevrouw worstjes naar mij zodat ik afgeleid was van alle prikkels. Ik was er weer.

Ik mocht apart gaan staan van de anderen. Die stonden op het veld en ik achter het gaas naast het veld. Dat was beter. Weer even terug de basis oefenen om dingen te negeren. Dat lukte goed. Tijd voor de prikkels. Skateboard, kindje wat geluiden maakte, mevrouw met paraplu, een winkelwagentje, rollator met bel. Dat deed ik eigenlijk best goed! De 2 honden die vlak voor mij stonden vonden het wel lastig en ik vond vooral hun geblaf en heen en weer geloop lastig. 

De mevrouw weer met een hondenknuffel, een andere deze keer. Ook gelukt! Mevrouw op het veld die speelde met haar hond met de frisbee, geen oog voor. Het lammetje wat daarna rondhuppelde en een paard op het veld vond ik wel erg interessant maar toch kon ik ze goed negeren. Zelfs wanneer andere mensen soms langs moesten lopen. Toen mocht mam samen met andere mensen gek doen op het veld. Ik moest bij pap blijven. Dit was wel erg moeilijk want ik wilde niet dat mam weg ging. Ik wilde met haar mee. Toch lukte het om niet te blaffen. Goed he?

Mam kwam snel weer terug. Nog wat verder oefenen met prikkels alleen waren de heerlijke worstjes op. Pap was speciaal worst gaan halen gister zodat ik misschien minder buikpijn zou hebben. Dat was echt lekker! Maar nu dacht pap dat hij weer gewone snoepjes kon geven. Echt niet! Ik spoog ze gewoon terug uit. Ik wilde alleen nog maar worst. 

Gelukkig zei de mevrouw dat we klaar waren voor vandaag. Deze keer liep ik zonder blaffen naar de auto. Ik was zo moe dat ik meteen in slaap viel. Welterusten allemaal.

Pootje en kusjes

Kasmir